Hopelijk bent u heelhuids terug van allerlei verre vakantiebestemmingen, dames en heren, en kunt u de hectiek van ginds weer verwisselen voor de hectiek van alledag alhier. Ik weet dat dit niet geldt voor iedereen, want alleen al wegens gebrek aan geld en/of gezondheid zijn velen thuis of dicht bij huis gebleven. En anderen zijn verstandig vaak achterover gaan liggen leunen.

Maar deskundigen waarschuwen ons de laatste jaren ernstig, dat steeds meer mensen steeds minder tot rust komen, ook tijdens de vakantie. Daaronder bevinden zich natuurlijk de deerniswekkende dwazen die hun digitale dingetje de hele wereld rond in trilstand meeslepen tot in de smerigste schijthuizen overzee aan toe. Met alle gevaar dat het aldaar in de latrine lazert, maar ja je moet toch bereikbaar blijven.

We leven hier in het rijke westen steeds meer in een vierentwintiguursmaatschappij. Werknemers moeten ’s avonds oproepbaar wezen voor werk, jongelui denken dat hun sociale en liefdeleven in duigen dondert als ze niet het ganselijke etmaal opgejengeld kunnen worden, enzovoorts.

En met die godsnonsens mag je niet meer op je vijfenzestigste afnokken, als je dat tegen die tijd dan nog kunt. Nee, de pensioengerechtigde leeftijd is onlangs verhoogd, zodat je niet dankzij onze verbeterde nationale gezondheid langer dan gebruikelijk was in betrekkelijke rust van je levensrestant kunt genieten alvorens calvinistisch te creperen.

En in die verder woekerende verjachtiging is niets heilig, ook niet de oude vertrouwde zondagsrust. Nou ja, vertrouwd voor mijn en nog een paar generaties, want jonge luisteraartjes zullen al ademloos onze verhalen aanhoren over vrijwel volledig lege winkelstraten. Ja kind, je had nog geen koopzondagen toen. Kroegen, kerken, kerkhóven, parken, prétparken, sportvelden en theaters waren zogezegd het ‘enige’ vertier, me dunkt…

En wat was daar dan eigenlijk mis mee? Bij een afgesproken wekelijkse rustdag, of bij de ooit zo zwaar bevochten twéé afgesproken wekelijkse rustdagen, kunnen sportieve en culturele evenementen rekenen op meer geconcentreerd publiek dan wanneer zij over de hele week gespreid worden – wat met evenementen vaak niet eens mogelijk is. En werkgevers kunnen hun werknemers niet dwingen om vrijwillig weekeinddiensten te draaien want die zíjn er niet. Behalve uiteraard voor de religieuze, horeca- en de toeristensector.

In onze politiek zijn de liberale partijen VVD, PvdA, D66 en CDA voorstanders van dit afschaffen van steeds meer vrije tijd en het doorwerken tot je erbij neervalt. Dat zal ze bij de verdere robotisering straks nog dun door de broek druppen, wegens de massawerkloosheid die daarmee gepaard gaat. Tegenstanders van die onzalige onzin van de koopzondag zijn de Christen Unie en de Socialistische Partij. Deze ideologische tegenvoeters vinden elkaar in het besef dat lippendienst aan broodnodige gemeenschapszin onvoldoende is maar dat deze ook min of meer georganiseerd moet worden, bijvoorbeeld in het weekeinde. En in het besef, waar ooit de PvdA pal voor stond, dat cultuur minstens zo belangrijk is als consumptie. Het is maar dat u het weet en onthoudt. Maar nu mag uw uw e-mail weer gaan checken, of uw bloeddruk, of iets anders dringends dat u niet laten kunt.

En dan nu muziek:

Van de CD ‘Nielsen’ SPOOR 2, Allegro commodo e flammatico. Die duurt 5’23”, dus in overleg met de presentatrice een stuk eerder afbreken maar, oké?

Mogelijke afkondiging muziek:

“We luisterden naar een stukje uit de Tweede Symfonie van de Deense componist Carl Nielsen, die leefde van 1865 tot 1931. Die symfonie heet ‘De Vier Temperamenten’, en dit was uit het tweede deel, genaamd Allegro comodo e flemmatico, zeg maar kwiek maar toch een beetje rustigaan.” 

© 2024 Toon van der AA