Onlangs was het weer mis met mijn hartje van een kwartje. In de vroege ochtend kreeg ik weer eens een acute hartritmestoornis, met bijbehorende zeer bedreigende pijnen en benauwdheden. Gelukkig woon ik vlak naast een ziekenhuis, wat me als vaste klant al diverse keren goed van pas is gekomen. Tot nu toe was zelf naar de Spoedeisende hulp schuifelen handiger dan 1-1-2 bellen en om een ambulance vragen, maar deze keer kwam ik niet verder dan de helft – ik woon precies aan de andere kant van het gebouw. En op die helft bevindt zich nou net de uitrit van de ambulance, alwaar een paar wagenbroeders op een bankje van de eerste zonnestralen zaten te genieten.
Toen ik met mijn hartlijderspasje in de hand op ze af strompelde kwamen ze natuurlijk meteen in aktie. Niet door me in een rolstoel snel binnendoor naar de afdeling cardiologie te laten rijden, zoals ik voorstelde, maar door de hele procedure van een ambulancerit in gang te zetten. Die rit ging van hun ziekenhuisuitgang de hoek om naar de spoedeisendehulpingang, zo’n tweehonderd meter in totaal, d.w.z. de kortste rit die ze ooit zouden kunnen maken. We zijn dus recordhouders!
Deze ritprocedure echter vereiste bloedafname, bloeddruk- en hartslagmeting, voorts ettelijke vragen die in mijn ziekenhuisdossier daar allang beantwoord waren, en meer wat me nu ontschiet. En intussen stonden we stil. Toen ik daar een mild-kritische opmerking over maakte werd dat misschien niet als een belediging opgevat maar toch wel als iets pijnlijks en kreeg ik uitleg over ritnotaties, protocollen en aansprakelijkheden. En intussen stonden we nog steeds stil, wat in het geval van een infarct onomkeerbare hartbeschadiging had kunnen opleveren, zoals ik uit ervaring weet. Ik heb de discussie dus maar snel beëindigd met de opmerking, dat we allemaal de gevangenen zijn van procedures en of die naald er nu niet snel in moest. Dat van die procedures meende ik, en dat zag ik ook bij deze ambulancemensen, die deden wat volgens hen niet anders kón.
Ik kreeg nog wel een uitspraak ter overdenking mee. “Ja meneer, die strenge procedures zijn grotendeels ontstaan om ons te beschermen tegen allerlei patiënten die voor elk hondsgezeik een klacht indienen.” Ik zeg het nu in mijn eigen woorden.
Ik voelde me uiteraard onmiddellijk schuldig, maar dacht ook, dit geef ik straks door aan mijn luisteraars van Radio Signaal, die krijgen het op hun brood.
Al is uw geklaag maar een déél van het verhaal. Onze regelzucht is daarnaast nl. een gevolg van ons streven naar rechtvaardigheid, waardoor we al sinds de vorige eeuw voor steeds meer verschillende groepen mensen en individuen in steeds wisselende omstandigheden het beste willen organiseren, qua voorzieningen, uitkeringen en dergelijke, met een nieuwe regeling voor elke nieuwe uitzondering.
Daar heb je dan wel goede bestuurders voor nodig, ambtenaren en politici dus, en ook procedurele routine. Ik vermoed dat daar bijvoorbeeld de Partij van de Arbeid met haar lange staat van dienst in is vastgelopen en een partij van bureaucraten lijkt te zijn geworden.
Echter laten we de hand nu eens van harte in eigen boezem steken en ons afvragen in hoeverre wij patiënten door ons gedram en gezeik de benauwende regeldruk nóg erger maken. Totdat we er zelf in stikken.
Muziek voor Michiel:
Chopin, 1e pianoconcert deel 1 SPOOR 1, duurt 19’55”, dus eerder wegdraaien a.j.b.
Halfharde muziek, maar zoals zo vaak met klassiek het zakt soms weg naar zacht.
Mogelijke toelichting Jeannine:
“We hoorden zonet een stukje uit het eerste concert voor piano en orkest van de Franse Pool Frédéric Chopin [freedeeriek sjopêê], die leefde van 1810 tot 1849. Een beetje hartverheffend na al die cardiologische malligheid in de column, dachten wij.”
© 2024 Toon van der AA
