In mijn kindertijd was één van de eerste daden van seksuele voorlichting, dat je werd gewaarschuwd tegen masturberen. Daar kreeg je een zwak karakter van, en vlekken in je gezicht. Toen mijn ouders me dat vertelden was ik echter al zeker een jaar bezig met geregelde zelfbevrediging, en ik kan u verzekeren dat ik nooit vlekken in mijn gezicht heb gekregen.

Iets vergelijkbaars deed zich voor met betrekking tot het ‘sigarenmannetje’, alleen heb ik daar minder zorgeloos op gereageerd.

Het sigarenmannetje was de invalide eigenaar van een rookwarenwinkel, die de hele dag in een rolstoel achter de toonbank zat. Ja, dat noemden we toen niet gehandicapt maar invalide. Ons hele gezin was daar klant omdat het zo dichtbij was, en wat mijn moeder betreft ook wel uit mededogen. Ik mocht de bestellingen afhalen en kreeg dan van P, we zullen het sigarenmannetje maar even P noemen, ik kreeg van P dan altijd zo’n dunne Koetjesreep melkchocolade, waarvan hij een la vol had liggen voor kinderen. Ik mocht achter de toonbank komen en de la zelf opendoen want hij had daar nauwelijks de kracht voor. Hij legde dan vaak voorzichtig zijn arm op de mijne en soms zelfs om mijn middel of op mijn schouder.

En dát…. dat had ie nu niét moeten doen, aldus mijn ouders toen ik er terloops over vertelde. Want dat was slecht en vies en ik zou er mijn hele leven lang last van kunnen houden. Nee, ik moest hem echt op een afstandje houden.

Ik was verbijsterd over deze waarschuwingen maar deed toch wat me op het hart was gedrukt. P sputterde heel even verdrietig tegen en legde zich er toen zuchtend bij neer.

U begrijpt misschien, dat ik aan deze periode in mijn leven moest terugdenken naar aanleiding van de recente berichten over veelvuldig misbruik van kinderen in katholieke internaten. Zelf heb ik daar nooit op gezeten en ook anderszins heb ik nooit een priester aan mijn lijf gehad, en ook geen non al had ik dat een enkele keer best gewild.

Maar ik kan niet helpen om te denken: zouden in die stortvloed van ervaringen niet ook enkele meneer P-gevallen kunnen zitten, eigenlijk onschuldige voorvallen die worden opgeblazen door je herinnering en door de pers? Want we laten ons de laatste jaren toch behoorlijk opnaaien door krant, radio en televisie.

Ik wil er ook even de badmeester uit Den Bosch bij halen. Die is zich flink met kinderen te buiten gegaan, maar krijgt ook aanklachten voor eenvoudige aanrakingen die we in de jaren ’70 der vorige eeuw futiel zouden hebben gevonden.

Sommige lichamelijke handelingen zoals penetratie doen natuurlijk gewoon pijn en zijn daarom misdadig. En het is vreselijk als dat niet wordt geloofd of onder tafel geveegd. Maar psýchische schade hangt mede af van wat we samen slecht of gevaarlijk vínden. Bij de oude Grieken was seks tussen oude mannen en jonge jongens heel gewoon, bij sommige verre volkeren heersen verbazingwekkend weinig seksuele taboes tussen de leeftijden, en kijk inderdaad eens naar onze meer vrijgevochten jaren ’70 die niet merkbaar traumatisch zijn geweest voor onze kinderen van toen. Dat maakt de schrik voor de slachtoffers van badmeester en priesters in de gegeven omstandigheden niet minder, maar die omstandigheden zijn dus wél te beïnvloeden door onze houding.

Ik ben door P’s aanrakingen van mijn jongenslijfje beslist niét getraumatiseerd. Mijn intense medelijden om zijn eenzaamheid heb ik daarentegen nooit van me af kunnen schudden.

Meer last heb ik gehad van de Grote Boze Sigarenman, mijn vader, die me mijn hele jeugd lang heeft laten meeroken in een huis vol ondraaglijke stank, en die bij het geringste protest daartegen met lichamelijk geweld dreigde. Dat vriendelijke handtastelijke sigarenmannetje meneer P, die mis ik eigenlijk wel een beetje.

Muziek na column:

Celloconcert van Schumann, SPOOR 1, wegdraaien want dit deel duurt al tien minuten

Aanbevolen afkondigingtekst:

“We hoorden zojuist een stukje uit het concert voor cello en orkest van de Duitse componist Robert Schuman [ róbbert sjóeman ] , die leefde van 1810 tot 1856. U bent het misschien met ons eens, dat de cello heel goed vriendelijkheid kan vertolken, maar ook weemoedigheid of verdriet.

Overigens zijn reacties op deze column welkom bij Radio Signaal.”

© 2024 Toon van der AA