Goed, ik ben er een beetje vroeg mee. Maar het is nu eenmaal het enige feest in een Arkin-jaar, die nieuwjaarsbijeenkomst, en Bolwerk komt vóór die tijd niet meer uit. U als lezer mag er niet eens heen, tenminste niet als u cliënt/patiënt bent. Echter ik als cliëntenraadslid had de laatste jaren wél toegang en kan u daardoor vertellen dat het daar niet helemaal pluis is.

Van verre davert de knalharde rock je al uit oorlogsboxen tegemoet. En dit reeds gedurende het als zodanig aangekondigde ‘netwerkuur’— kennelijk voor liplezers en gebarentalers. Daarna komt een live-band die zelfs tot in je ingewanden grijpt. Misschien ben ik een heer van teer gestel, maar ik kom toch steeds wel anderen tegen die het evenzeer duizelt. En sommigen willen misschien best eens een sentimentele tango horen, of van dat prachtige Arabische kattengejank, beide op menselijk volume, maar voor dit soort afwijkende smaken is er nooit een minuutje consideratie. En tijdens het netschreeuwen versta je het verschil niet tussen “beste wensen” en “lekker seks hè”, lastig hoor.

Afijn, voor de zoveelste keer op rij (volgende keer toch eens een peilinkje houden onder wegblijvers) is de gehoorschade aangericht (volgende keer toch eens een dokter met decibelmeter uitnodigen, of iemand van de Arbeidsinspectie) en is betekenisvolle communicatie onmogelijk gemaakt (volgende keer toch eens een eerstejaars psychologie uitnodigen).

Dus maar eens aan het duiden geslagen, dan doe toch nog wat leuks. De uitsluitend Amerikaanse teksten van box en band vormen een makkie: de taalkundige zelfhaat in onze maatschappij en binnen Arkin zijn welbekend.

Maar de krampachtige behoefte om niet behoorlijk met elkaar te praten, die vat ik niet. Levert werken bij Arkin zóveel frustratie op dat verschillende groepen collega’s elkaar alleen nog maar als een soort voetbalvandalen kunnen toekrijsen? Fijn voor ons patiënten om zulke verknipte behandelaars te hebben…

Naast een uurtje godskolereherrie voor de liefhebbers (dat gun ik ze echt wel) zou je eens een cabaret kunnen neerzetten, of een columnist, of een strijkje, al of niet uit eigen gelederen, of oeioeioei een beetje discussie. Dat is al eens vertoond hoor, indertijd bij AMC de Meren – die naam zij maar eens geprezen – met gevarieerde en geanimeerde pret bijvoorbeeld een keer in het Werkteater. Eens heeft daar ook de Cliëntenraad acte de présence gegeven, en ik zou denken dat je best meer cliënten kunt uitnodigen – misschien alle ambulante? – die komen toch niet als een vloedgolf zo massaal aanzetten. Stel je voor dat dit alles dan uitdraait op Ontmoeting, straks in januari 2012…

© 2024 Toon van der AA