verzoek aan presentator: kondig de titel aan

Afscheid

De uiterste vorm van ongezondheid is de dood, zou je kunnen zeggen. Even goed kun je echter stellen dat de dood het definitieve éinde is van ongezondheid, of de uiterste remedie, dit laatste bij euthanasie en zelfmoord.

De enige zinnige behándeling van de dood is waarschijnlijk het afscheid. Vanuit het oogpunt van genezing is dat geen erg succesvolle methode natuurlijk, maar als pijnbestrijding heeft het wel effect – bij de nabestaanden dan dus.

Ik kom op deze diepe gedachten luisteraars, omdat ik afscheid van u ga nemen, in elk geval voorlopig. Dit is mijn honderdste column en ik vind het wel even welletjes. Ik zal mijn tikmachine niet verbranden zoals ik te zijner tijd wel met mezelf laat doen, dus wie weet herrijs ik nog eens uit de Radio-as. Die ándere laat ik gewoon weggooien.

In onze cultuur is het heel normaal dat je lichaam na je dood ter beschikking wordt gesteld aan maden en dergelijke. Niets bijzonders, in de Himalaya word je vaak aan de gieren gevoerd en in een uithoek van de Amazone of Nieuw Guinea stond er tot voor kort nog wel eens mens op het menu maar dat recept schijnt nagenoeg verloren te zijn gegaan. Zelf zou ik minimaal mijn hart wel aan bevriende poezen willen geven. En tegenwoordig kun je als lijk ook het heelal in geschoten worden en dan liggen alle mogelijkheden weer open wanneer je in handen valt van een buitenaardse beschaving.

Goed dan, opgeruimd staat netjes, maar dat is wat anders dan het afscheid. Dat heeft meestal nogal wat voeten in de aarde en zo hoort het ook. Zelf heb ik me wel altijd geërgerd aan de rothaast waarmee zo’n afscheid geregeld dient te worden, alles binnen een week. Daardoor moeten mensen van vakantie terugkomen, of een bruiloft afzeggen of een examen, verjaardag of begrafenis. Dat moet toch onrust en irritatie opleveren, en dat wil ik niet op mijn afscheid, laten we het leuk houden zeg.

Een oplossing zou zijn om je te laten invriezen en zo lekker een paar weken extra te hebben om het afscheidsfeestje te organiseren. Maar ja, mortuaria zien je al aankomen en slagers zijn waarschijnlijk ook niet happig op die kleine bijverdienste. Je kunt jezelf natuurlijk laten verdelen over de vriesvakken in heel je vriendenkring, maar vind alleen al eens iemand die handig genoeg is met een kettingzaag!

Nee, het beste is om jezelf onmiddellijk af te staan aan de wetenschap, dan is er geen teraardebestelling en kan men je partijtje op elk geschikt moment organiseren. Als dat niet praktisch blijkt sta je uiteraard zoveel mogelijk onderdelen af voor hersenonderzoek of transplantatie, de rest snel in de oven of de grond en na een maand of zo laat je één groot afscheidsfeest aanrichten, of verschillende kleinere voor verschillende soorten vrienden en kennissen, of allebei. Zo heb ík het in elk geval besteld bij mijn aanstaande nabestaanden. Het staat u, dames en heren, uiteraard vrij om dan in eigen kring het glas op mij te heffen, met wat voor herinneringen dan ook. Proost.

Muziek:

Mahler, symfonie nr.5, Trauermarsch, helemaal vooraan dus, duur naar keuze presentator.

Aanbevolen afkondiging:

“We hoorden zojuist het begin van de vijfde symfonie van de componist Gustav Mahler [goestaaf maaler], die leefde van 1860 tot 1911 (en wel in Bohemen, een gebied in Tsjechië, dat toen zelf weer deel was van het Oostenrijks-Hongaarse Keizerrijk). Dit begin heet Trauermarsch [trauwermarsj], treurmars, en is ook heel geschikt om er een kist op te dragen. Mahler zelf had nogal wat met de dood en dat blijkt ook uit zijn muziek; hij kreeg een grote begrafenis.”

© 2024 Toon van der AA