Kale kerst?

Gezien de triomftocht van het neo-liberalisme de laatste tientallen jaren, waarbij individuele consumptie het wint van collectieve consumptie, lees voorzieningen, denk ik dat het op termijn schraalhans wordt voor mensen die van collectieve voorzieningen afhankelijk zijn. Ons soort mensen (OSM) dus. Wordt het een kale kerst?

Och, deze en een paar volgende jaren zullen we heus nog wel schraalhans kunnen spelen bij het vetloket (al armoedig genoeg eigenlijk), maar in de verdere toekomst zal de frituur allengs magerder worden. En omdat ik niet zo’n columnist wil wezen die alleen maar sarcastische kritiek heeft doe ik nu enkele suggesties waarmee men op ons kan bezuinigen.

Voor de volledigheid de afwentelingstruc die al jaren wordt toegepast: draag zorgtaken over van rijk naar gemeenten, maar niet het bijbehorende budget. Dat heet ‘decentralisatie’ en veroorzaakt dat je tegenwoordig als hulpkracht bij een DAC geen vrijwilligers- of onkostenvergoeding meer krijgt maar moet betálen.

Verder zou men elke psychiatrische patiënt tot ZZP’er (Zelfstandige Zonder Personeel) kunnen uitroepen; dat maakt ons eigen risico in de ziektekostenverzekering aanzienlijk hoger dus de kosten voor gezonde mensen met veel consumptieverplichtingen aanzienlijk lager. Een variant daarop zie ik zie verschijnen is de BVZP, de BV Zonder Personeel, waarbij normale mensen in ons investeren door aandelen in ons te kopen en dus voor een deel (of bij 51% geheel) eigenaar van ons te worden. Onder een andere naam heeft dat eeuwenlang gefunctioneerd, totdat onoverkomelijke imagoproblemen optraden.

Maar wáárin investeert men dan precies? Laten we wel wezen, onze productiviteit is doorgaans niet om over naar Beschermd Wonen te schrijven, we moeten het echt ergens anders van hebben. Het antwoord komt van Kapitalistisch China, waar de handel in verse lichaamsdelen van gevangenen (levend of geëxecuteerd) floreert – en China heeft de toekomst, toch? Nu betwijfel ik of onze longen en nieren veel opbrengen, gezien onze inname van tabak en medicijnen. Maar menigeen heeft zich wel eens een bovenmaatse lever gedronken, waarvan best de helft vanaf kan voor de verkoop; en dit in tijd gespreid meermalen! En voor zover onze gekkigheid niet erfelijk is, komt uiteraard betaald donorschap van sperma en embryo’s evenzeer in aanmerking – al zal ook dat misschien wat  aandrang vergen, bijvoorbeeld via het oprekken van de term ‘bemoeizorg’.

Een heel nieuw perspectief biedt de zogeheten ‘stamcelburger’, zoals die kortgeleden is gepresenteerd; consumptievlees, gekweekt uit een minuscule hoeveelheid lichaamsmateriaal. Het zal enige aanpassing van wetgeving vereisen, maar oer tien, twintig jaar voorzie ik een grote bloei van het neo-kannibalisme. Daar moeten OSM vroeg genoeg bij zijn: als we tijdig de markt op gaan met ellendelappen, borderlineburgers, depridellen, mutilantworstjes en dergelijke dan wordt het een rage, pardon hype en lopen we binnen – nou ja, onze eigenaars dan hè.

Het lijkt allemaal een beetje futuristisch maar het wordt bij uw gelijkblijvend stem- en consumptiegedrag uiteindelijk realiteit, vrees ik. Ik wens u intussen een zalig kerstmaal.       


© 2024 Toon van der AA