De donkere dagen van december zijn er weer, en menig depressie is er evenzeer (dat rijmt alvast). Opnieuw zijn een winderige Sint, een natte Kerst en een koud Oudjaar ons deel, en Jezus we hadden het al zo zwaar. Eenzaam en alleen. Dat laatste is immers het lot van veel psychiatrische patiënten, ik mag wel patiënten zeggen hè, want ‘cliënten’ klinkt net alsof we bij de notaris onze prijs uit de loterij kunnen verzilveren en tot zoveel zelfbedrog wou ik het vandaag niet laten komen.
Velen van ons zijn chronisch alleenstaand (en –liggend) en hebben hoogstens ergens een lang uitgekeken ex of familie, die allen het antwoordapparaat maar hebben aangezet. En daarmee voldoe je niet aan de twee sociaal-culturele plichten die we vanaf nu tot januari door commercie en tijdgeest krijgen ingehamerd: je ongans consumeren en goed gezelschap consumeren. Dat eerste lukt misschien nog wel, al hebben we mogelijk weinig meer te makken dan voor gevaarlijk goedkoop voer van het vetloket. Het tweede is een stuk lastiger, want goed gezelschap is juist deze dagen net zo bezet als mooie meiden op de dansles. Ja, ik ben zo’n ouwe sok die op school nog stijldansen heeft gehad, en ik weet van de schrikkeldans hoe het is om te moeten afwachten.
Afwachten is wat velen van ons doen in december. Gelukkig zorgen kerkgenootschappen en enkele afdelingen van psychiatrische instellingen voor momenten van gezamenlijke gezelligheid, maar als dat je toevallig niet ligt dan ben je aan de heidenen overgeleverd en die organiseren niks. Anderen zitten gewoon thuis aan de zuip voor de buis en heus niet altijd kuis.
Maar laten we er geen hooggewaardeerde doekjes voor het bloeden om winden: eenzaamheid wordt het beste bestreden door, en voor velen het diepste verlangen vormt lijfelijke gezelligheid, dus lijfelijke aanraking. Welnu, op dit punt zijn velen van ons geen lot uit de loterij gebleken, ze zien ons al aankomen… Bij uitstek van een psychiatrische instelling zou je nu verwachten, dat deze in december allerlei kappers, pedicures, masseurs, tweedehandskledingverkopers en dergelijke laat aanrukken om er voor de clientèle nog iets van te maken en althans wat lijfelijk comfort te verschaffen, bij wijze van welkom surrogaat. Bezoek van aaidieren staat al een trapje hoger, en allerlei asiels, hondenuitlaatdiensten, beestverenigingen, publieke-poezen-pools en cobracrèches kunnen daar stellig in voorzien. Opdat wij ons suf knuffelen. Verder gaan we niet hoor, dáár bestaat weer een andere soort dienstverlening voor. Ik zou het heel normaal en heel humaan vinden als ons met name in december prostituees m/v ter beschikking werden gesteld. Uit zogeheten ‘onderbestedingspotjes’ (tegen het einde van het jaar blijken zelfs in krappe tijden wel eens overschotjes te zijn ontstaan die je moet opmaken om niet kwijt te raken), uit WMO, PGB, kan niet schelen wat, eigen bijdrage oké. En kom nou niet aanzetten met misstanden in die sector (nee, niet de GGz-sector) want waar men echt wil kan niet-gedwongen prostitutie worden afgedwongen.
Ik ga er straks onder het kerkzingen maar van dagdromen, want ik denk dat onze Arkin-leidslieden, die ik veel decemberliefde toewens, voor deze dienstverlening dit jaar de kerstballen niet hebben.
© 2024 Toon van der AA
