[verhaal, geplaatst in Diagonaal, personeelsblad Min.v.WVC, nr.6/7, jun/jul 1985; spelling aangepast]
Ze hadden het toch al niet ze erg begrepen op vreemdelingen. Goed, iemand uit een buurdorp kon nog; die sloeg je hoogstens eens op zijn bek naar aanleiding van een interlokale voetbalwedstrijd, maar verder was je hetzelfde soort mensen en je sprak ongeveer dezelfde taal. En oké, een paar notabelen zoals de tandarts en de architect kwamen oorspronkelijk van buiten de provincie, maar die hadden zich goed aangepast en gingen keurig naar de kerk, en ze brachten voor de middenstand nog wat geld in het laatje ook.
Maar die echte bovenmoerdijkse snuiters konden z e missen als kiespijn. Dat liep maar op straat alsof de halve wereld van hen was, ze spraken je aan in het hooghollands en verstonden dan je antwoord niet eens, en een rondje in het café op zondag na de laatste mis was er niet bij. Nee, op de stoeprand ermee.
En dan nu deze blonde troel die zo ineens uit de lucht was komen vallen! Een tijdje geleden had er weliswaar een advertentie gestaan in het weekblad voor plaatselijk nieuws – processies, voetbaluitslagen, noodslachtingen – , een advertentie van een nette dame die een etage wilde, maar daar had niemand op gelet. Behalve de frietboer dan toch, die was er namelijk op ingegaan en verhuurde nu een grote zolder boven zijn woonhuis annex restaurant. Helaas, hem moest je nou net niet hebben om iets over die juffrouw te weten te komen, want hij was zo gesloten als een pot (met mayonaise, hèhèhè). Je kon vragen wat je wou, hij stond maar wat te grijnzen, vreselijk frustrerend was dat, en een vrouw om uit te horen had ie verdomme ook niet. Hij had overigens genoeg te verbergen: het publieke geheim wilde dat hij als een der zeer weinige dorpelingen geregeld CPN stemde – naar de andere twee werd al jaren gezocht, maar telkens wisten verdachten zich te zuiveren – , dus dat was niet zo best, en hij mocht blij zijn dat zijn centraal gelegen vetloket zo weinig concurrentie had.
De blonde jongedame baarde de eerste dag al opzien toen ze in een broek op straat verscheen om boodschappen te doen, het was nog wel zo’n hypermoderne spijkerbroek, waarmee ze een twijfelachtige dubbele primeur scoorde. In de winkel viel ook haar a.b.n. met glasharde g erg op, evenals haar naar de smaak der andere klanten geringe mededeelzaamheid. Ze kwam uit Het Gooi of zo, was niet getrouwd nee, en was hier tijdelijk voor een pro-ject als men het goed verstaan had; verder heette alles “een beetje moeilijk eentweedrie uit te leggen” – alsof de dorpsvrouwen haast hadden!
Met al die geheimzinnigheid was het geen wonder dat de opgeschoten jeugd wat vaker in de buurt van de frietzaak ging rondhangen. Bovendien was de vreemdelinge een lange slanke schoonheid, een mokkel van jewelste zo wisten spoedig alle mannelijke tieners en twintigers, ook de vrouwelijke trouwens, zij het met een iets andere appreciatie van dat feit.
En passant werden de bezoekers van restaurant en woonhuis nog eens goed bekeken, en na enige tijd frappeerde het de jongelui dat de samenstelling van die categorie veranderingen had ondergaan, kwantitatief zowel als kwalitatief. ’s Avonds arriveerden steeds vaker volstrekt onbekende heren per auto of bus, en die heren gingen dan niet linksaf door de deur het restaurant in, maar rechtsaf de trap op. Ruim na sluitingstijd kon je in het schemerdonker zien dat ze werden uitgelaten door een blondine, geen twijfel mogelijk want de frietboer was in ieder geval kaal!
Opgewonden speculaties gingen de ronde doen. Wat moest die meid elk avond met een andere vent? Zoiets hadden ze van de grote stad gehoord, maar niet hier verwacht zeg! Héla frietboer, had je niet genoeg aan een rooie vlag, moet er ook nog een rood lichtje bij, bulderde het her en der, vooralsnog in kleine kring.
Niet iedereen was evenwel geamuseerd, en al helemaal niet meneer pastoor, die ook het fijne van de zaak niet wist maar op een gegeven moment genoeg uit de tweede hand meende te hebben vernomen om vanaf de preekstoel enige toespelingen te moeten maken op moreel verval dat geen halt houdt bij de grenzen van een van oudsher godvrezende landelijke gemeenschap, op nieuwe tijden die nieuwe gevaren met zich meebrengen, en dergelijke.
Intussen hadden een paar brutale pummels zich steeds dichter bij de buitendeur van huize patatman weten te posteren, quasi-nonchalant de armen over het stuur gekruist, zogenaamd op medefietsers wachten zoals men daar wel vaker deed, zó dichtbij uiteindelijk dat ze nu flarden conversatie tussen de hollandaise en haar gasten konden opvangen ofschoon die toch op getempte toon gevoerd werd. “Het ging lekker vanavond.” – Wat ging er dan zo lekker? “Toch moet je nog wat aan je houding doen.” – Zozo, nounou. “Dat liggen op die lage bank is erg ongemakkelijk, daar lever ik niet mijn beste prestaties bij.” – Tjeeminee. “Tot ziens Betty.” – Ha, zo heet ze dus, juichte de spionerende puber inwendig, en hij ging deze informatie onmiddellijk doorgeven aan zijn kameraden van de fanfare. En aleer de week ten einde liep, was de naam Blonde Betty in het hele dorp een begrip geworden. De jongens spraken de vier lettergrepen ritmisch en met wellustige modulatie uit, de b’s even vastgehouden en dan van de lippen spattend; tenminste, als er geen vriendinnen, ouders, leerkrachten of geestelijke in de buurt waren.
Er werd nu voortdurend over de stadse indringster gesproken, zij het steeds minder met haar. Wat ze eerst kennelijk niet uit zichzelf kwijt wou dat verwaardigde men zich nu niet meer aan haar te vragen, de del.
De grotere jongens hadden eigenlijk best kommunikatie met haar gehad willen hebben, maar durfden die nogal indrukwekkende gestalte nu helemáál niet meer te benaderen, stel je voor!
De spanning steeg ten top, toen Blonde Betty, ofwel BB, na enkele weken niet meer één heer per week ontving doch verscheidene tegelijk, en uiteindelijk maar liefst dertien stuks! Men stond versteld. Voordat ongeruste ouders van goeden stand zich echter naar burgemeester en pastoor hadden kunnen begeven teneinde op ingrijpen aan te dringen, was alles voorbij. Even plotseling als BB verschenen was, was ze ook weer verdwenen, met mannen en al. De frietboer zei van niks te weten behalve dat ze de huur altijd stipt vooruit betaald had.
Na enige jaren was de opwinding over Blonde Betty natuurlijk wel gezakt tot het niveau van een smakelijke anekdote, en sommige inwoners vroegen zich zelfs af waar men zich destijds eigenlijk druk om gemaakt had. Wat ooit schokkend en ongehoord had geleken, werd nu toch minstens herkend als deel van de mores der grote buitenwereld, die onderhand tot in alle hoeken en gaten was doorgedrongen, vooral dankzij de televisie.
Het was dan ook via de dakantenne dat het verhaal van BB nog een staartje kreeg. Tijdens een programma van vrijzinnig-protestantse signatuur waar tegenwoordig ook r.k. mensen gerust naar keken werd op zekere avond een actrice geïnterviewd. Ze vertelde over het begin van haar loopbaan, toen zij eens de hoofdrol had gespeeld in een experimentele filmproduktie, low-budget en bedoeld voor een circuit van kleine bioscopen; zij had de enige vrouwenrol waarin het script voorzag, en die verbeeldde niemand minder dan de Heilige Maagd Maria. Om in alle rust met haar collega’s te kunnen repeteren was ze naar een plattelandsgemeente in het zuiden des lands getrokkenen had ze daar voor een tijdje een etage gehuurd, een zolder die heel geschikt bleek. Uiteindelijk hadden ze er ook alle binnenscènes opgenomen, en het was een af en aan geloop geworden van medespelers, technici en dergelijke. Daar waren de dorpelingen kennelijk nogal zenuwachtig van geworden, want men had haar steeds onvriendelijker bejegend. Na de slotscène met Jezus en de twaalf apostelen was ze dan ook maar acuut vertrokken met haar hele hebben en houwen, de haren nog zwartgeverfd à la Maria, een korte groet aan de hospes, en weg in de nacht.
In een zekere plattelandsgemeente was tegen deze tijd onder het kijkerspubliek enig simultaan schaamrood ontstaan, en kwamen verwarde huiselijke gesprekken op gang. Blonde Betty! De H.Maria! Een passiespel! “We dachten… we wouwen… en de pastoor…!” Voor velen ging aldus de rest van het tv-programma in onderlinge gedachtewisseling teloor. En dat was jammer, want het betrof een heel bijzondere vorm van filmkunst, zeker voor de tijd waarin het incident plaatsvond, zo stelde de interviewer vast.
O beslist, bevestigde zijn gesprekspartner met de glimlach van een blonde madonna, het was ongetwijfeld de eerste pornoproduktie met bijbels motief die ooit in ons land gemaakt is.
© 2024 Toon van der AA
