In het kader van Pasen heb ik kortgeleden in het Concertgebouw geluisterd naar de Johannes Passion van Johann Sebastian Bach. Net als zijn Mattheus vertelt deze Passion het verhaal van de laatste dagen van Jezus van Nazareth, en bij deze gelegenheid viel mij de politieke kant van deze geschiedschrijving nogal op.
Het is een verhaal van koloniale bezetting, in dit geval de bezetting van Judea door het Romeinse Rijk. De Romeinen hebben een eigen prefect aangesteld, zeg maar gouverneur, de heer Pontius Pilatus. Deze regeert via de plaatselijke, Judese onderkoning Kajefas, en hij laat daarbij ruimte voor plaatselijk beleid, met name ook in de rechtspraak. Zo kan het gebeuren, dat een aantal onderdanen een reizende prediker wil berechten omdat deze de joodse religie beledigd zou hebben. Nu zal de joodse religie Pilatus een zorg wezen, zolang die snuiters hun belasting maar betalen, zijn gezag erkennen en netjes rechts houden in het verkeer, nou ja of links, dat weet ik niet meer. Dus ook al snapt hij er geen hout van wat deze Jezus precies zou hebben misdaan, om de autochtonen rustig te houden laat hij de man maar even martelen en levert hij hem uiteindelijk over aan de locale autoriteiten.
Jezus was dus niet alleen een prediker, profeet, zoon van god, of wat voor religieuze rol u hem ook maar wilt geven, hij was ook een politieke gevangene, een speelbal in koloniale machtsspelletjes.
Zoals destijds discipelen van Jezus niet alleen om te prediken Judea hebben verlaten maar ook om het vege lijf te redden, zo zijn vanaf de 20e eeuw veel mensen voor koloniale en andere smerige regimes naar het Westen gevlucht, o.a. naar Nederland. Vaak waren ze in een slechte lichamelijke en geestelijke conditie. Gelukkig konden ze in het algemeen gebruik maken van onze gezondheidsvoorzieningen, die vaak beter zijn dan die in het land van hun herkomst. Daartegenover staan echter wel de achterlating van familie en/of vrienden, het verlies aan status en/of inkomen, de ongeldigheid van diploma’s, een nogal eens onvriendelijke Nederlandse ambtenarij, bij vlagen een benepen zo niet vijandig regeringsbeleid en idem bevolking, enz., wat beslist niet goed is voor je gezondheid.
Alle reden dus om je te organiseren, zou ik zeggen, en om ook je belangen inzake gezondheidszorg gezamenlijk te behartigen. Opmerkelijk genoeg gebeurt dat laatste nauwelijks, voorzover ik weet. Weliswaar zijn er Nederlandse vrijwilligers die zich inzetten voor de gezondheid van vluchtelingen, desnoods op illegale wijze, waarvoor hulde. Maar ik weet vrijwel zéker, dat zich bijvoorbeeld nooit een organisatie van die vluchtelingen zélf heeft aangemeld als lid van het Amsterdams Patiënten en Consumenten Platform, naast organisaties voor allochtonen in ruimere zin. Terwijl ik nóg zekerder weet, dat ze met open armen zouden worden ontvangen. Hóe klein hun clubje ook zou zijn — want binnen het APCP varieert de grootte van lidorganisaties tussen een handjevol mensen en vele duizenden, en allemaal tellen ze volwaardig mee.
Vandaar mijn oproep aan politieke en andere vluchtelingen in Amsterdam en omstreken, om zich te verenigen en lid te worden van een koepelorganisatie zoals het APCP. Radio Signaal zal desgewenst graag de aandacht op u vestigen.
© 2024 Toon van der AA
