Als er in mijn ouderlijk gezin ruzie was, dan werd dat nooit achteraf besproken en bijgelegd. Nee, we communiceerden een tijdje bokkig met elkaar, totdat iedereen min of meer vergeten was waar het ook alweer over was gegaan óf totdat zich een duidelijk gezamenlijk belang voordeed – bijvoorbeeld ruzie met de buren.
Daar moest ik aan denken toen mij gevraagd werd om iets te zeggen over het jubilerende Cliëntenbelang Amsterdam, de moedervereniging van dit radioprogramma. Toen dat tien jaar geleden werd opgericht, ben ik kwaad opgestapt en had ik er daarna nauwelijks contact meer mee.
Mijn kwaadheid kwam door het fusieproces dat tot Cliëntenbelang leidde. Dat speelde zich af tussen vier organisaties. Daaronder het A-P-C-P, oftewel Amsterdams Patiënten en Consumenten Platform, een koepelorganisatie van zeker 70 clubs voor patiënten, cliënten, gehandicapten, daklozen enzovoorts. En qua ledental, budget, in zowat alles minstens twee keer zo groot als de andere drie bij elkaar. Ikzelf zat in diverse besturen binnen dat APCP.
En toen kwam de opdracht van de Wethouder om samen te gaan met die drie andere. Dat was lachen bij het APCP maar niet heus, want we waren bang om onze twee kroonjuwelen te verliezen. Dat was ten eerste onze democratische structuur en werkwijze, die veel vergaderingen opleverde maar ook een behoorlijke weerspiegeling van de noden en wensen van allerlei groepen. En ten tweede onze multiculturele gerichtheid, met name dankzij illustere figuren als Najib Taoujni en directeur Tjheng Hwa Tjoa.
Toch was die fusie wel logisch. Binnen het APCP zaten bijvoorbeeld clubs voor lichamelijke kwalen, die óók nog eens lid waren van de gehandicaptenorganisatie SGOA, dat was onpraktisch.
Het APCP-bestuur liep echter vast in allerlei nerveuze vergaderingen en intentieverklaringen, oh wat hadden we veel intentieverklaringen! Totdat men tenslotte in wanhoop akkoord ging met de slim gepresenteerde voorstellen van de andere drie partijen, die een paar bekwame strategen hadden ingehuurd. Ik speelde in dat proces een onbegrepen heldenrol, dat zult u wel begrijpen, namelijk door te hameren op een zakelijk onderhandelingspakket – of ik was een drammer, zo u wilt, waarvan ze vermoeider werden dan van de wederpartij. De uiteindelijke fusie werd een feitelijke overname van het APCP door de andere drie partijen, vond ik, en ik taaide af.
Maar ja, nu na tien weet ik nu niet meer heel nauwkeurig wié tien jaar geleden wáárdoor in mijn ogen dom en blind was. En zoals een oelewapper in tien jaar tijd veranderd kan zijn, zo is zeker een organisatie in tien jaar tijd veranderd: andere bestuursleden, andere medewerkers, andere activisten, ja de meeste mensen bij Cliëntenbelang Amsterdam kén ik tegenwoordig nauwelijks meer. Daarom wil ik, voor wat het waard is, mijn vete begraven en het jubilerende Cliëntenbelang hartelijk gelukwensen met zijn tiende verjaardag.
Misschien hebt u ook nog een versleten vete liggen die u op een verjaardag kunt begraven, dit uit vergevingsgezindheid, zelfinzicht, realiteitszin, dronkenschap, of wat dan ook. Volgens deskundigen is dát soort begrafenis in elk geval hartstikke gezond!
Muziek voor Michiel:
Nielsen, SPOOR 1, Allegro collerico. Duurt 10’27”, dus in overleg met presentatrice veel eerder wegdraaien (dat is veel mooier dan wegkappen). Het is vanaf het begin tamelijk luidruchtige muziek.
Mogelijke toelichting door Jeannine:
“We hoorden zonet een stukje van het eerste deel van de 2e symfonie door de Deense componist Carl Nielsen, die leefde van 1865 tot 1931. Die symfonie heet ‘De vier temperamenten, en dit deel beschrijft een ruziemakend type.”
© 2024 Toon van der AA
