In mijn jonge jaren stonden artsen mijlenver af van de gewone patiënt. Eén van de oorzaken daarvan was hun taalgebruik. Daar zat nogal wat Latijn bij. Potjeslatijn noemde mijn moeder dat malle geleuter van de medische stand. Dat hoor je tegenwoordig veel minder, gelukkig.
Maar nu liep ik vorige week het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis binnen, bij de opening van de vers verbouwde Afdeling Eerste Hulp. Dat zag er indrukwekkend uit. En ik hoorde er, dat wie er met een verwonding of aandoening binnenkomt naar één van drie onderafdelingen gaat, en die heten, let op: ten eerste “Short care”, ten tweede “Urgent care” en ten derde “Emergency care”. Staat op keurige bordjes die aan het plafond hangen bij een driesprong van gangen. En dan blijkt “Short care” er te zijn voor dingen als snij- en schaafwonden en dergelijke, waarbij je na behandeling meteen weer naar huis kunt. “Emergency care” is voor ergere dingen waarvoor je wél moet blijven maar die niét levensbedreigend zijn. En “Urgent care” is voor ernstige situaties die wel degelijk op korte termijn je leven in gevaar brengen. Best mogelijk dat ik die laatste twee nu al door elkaar heb gehaald hoor, en u misschien ook.
Dus u komt ziek of gewond binnen daar in die eerste hulp van dat prachtziekenhuis, misschien op brancard of rolstoel, en u ziet die stomme bordjes en u vraagt zich af waar ze u nú toch weer heen brengen. Als daar nou gewoon had gestaan ten eerste “kort” of “kort en ambulant”; en ten tweede “acuut” of “bij voorrang” of zoiets; en tenslotte “zeer ernstig”, als je het woord “levensbedreigend” wilt vermijden. Dan begreep u als patiënt er al iets meer van en voelde u zich meer gerespecteerd als burger van een land waar Nederlands de voertaal is. “Ja maar er wonen veel buitenlanders in de stad”, zegt de voorlichtster tegen me. Oké, hang er dan de meest gebruikte andere voertalen náást, en dat zijn hier Marokkaans en Turks en niét Engels.
Het is allemaal gewichtigdoenerij dames en heren, snobistische flauwekul van bange hotemetoten die denken dat ze niet modern genoeg zijn als ze zich niet van idioot potjesengels bedienen. En die ons willen laten zien dat ze niet van de straat zijn.
Het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (binnenkort Our Sweet Lady Hospital) heeft ook een Bureau Patiëntenbelangen en een Patiëntenraad. Die doen dus mee aan deze aanstellerij, óf hebben allebei zitten slapen, óf ze hebben geen fuck in te brengen. Jaja, ik spreek ook een mondje Engels.
© 2024 Toon van der AA
