U kent onderhand de meldingen door onze presentatrice Dini Glas, waarbij ze het adres van Radio Signaal geeft en ook de postcode noemt: 1018 DD, Dikke Dirk. Een volkomen onschuldig geintje waar u zeker bij geglimlacht hebt. Maar toch ga ik haar vragen om bij wijze van proef ook eens te zeggen: Dunne Dirk, of Dikke Dina. Eens kijken of dat anders aanvoelt, of we het even grappig vinden, en of u reageert.
Dikheid is een gevoelige zaak. Het woord zelf wordt door elkaar gebruikt met termen als zwaarlijvigheid en overgewicht, en zeker in dat laatste ligt afkeuring besloten. Iemand heeft ergens tevéél van, n.l. gewicht.
Nu weten we, dat het ongezond is om veel zwaarder te zijn dan de medische wetenschap ons aanbeveelt. En steeds meer mensen zijn ongezond dik, dus voor een nationale campagne tegen overgewicht bestaat er alle reden.
Maar dat is wat anders dan het afkeuren niet alleen van overgewicht maar ook van de persóón met overgewicht.
En daarbij discrimineren we nog eens ook. Mijn gok is, dat u bij de naam Dikke Dirk denkt aan een gezellig mannetje of hoogstens aan een onverstandig iemand. Dat u Dunne Dirk een vergezocht en flauw grapje vindt. En bij Dikke Dora een lelijk, afstotelijk vrouwmens voor u ziet. Sommigen zullen het vrouwonvriendelijk vinden als we zó onze postcode aanduiden.
Die meningen van ons, die hebben volgens mij te maken met onze calvinistische moraal en met ons schoonheidsideaal.
De calvinistische moraal, om daar maar eens even iets generaliserends over te zeggen, die zoekt naar schuld. En die onbeheerste vreetzakken hebben natuurlijk schuld aan hun dikheid, waar ze allerlei dure kwalen aan overhouden. Ze kiézen voor een ongezonde en asociale levensstijl, net als die tabakrokers en die alcoholdrinkers.
Behalve dat dit zeer onrechtvaardig is naar mensen die dik worden zónder dat ze teveel eten, is het ook naar de overeters onnodig hard. De meeste zijn n.l. verslaafd aan eten, zoals de meeste rokers en drinkers ook verslaafd zijn. Zo’n psychische ziekte schud je niet zomaar even af.
Dan ons schoonheidsideaal, d.w.z. ons westerse schoonheidsideaal. Sinds een dikke eeuw of zo, als ik me niet vergis, staat daarin slankheid hoog aangeschreven. En dat geldt veel meer voor vrouwen dan voor mannen. Het lijkt wel, alsof kerels niet mooi en gezond hoeven te wezen maar de dames ertoe verplícht zijn.
Nu komen velen van u, luisteraars, zelf of via ouders of grootouders uit een meer zuidelijke cultuur. Waar dikheid vanouds eigenlijk goed aangeschreven staat, als teken van welstand en gezondheid. Dat laatste blijkt nu niet te kloppen. Als ik op uw plaats zat zou ik het behoorlijk irritant vinden, dat westerse deskundigen weer eens hebben uitgemaakt dat die traditionele levensstijl en schoonheidsideaal niet goed zijn. En ze hádden al zoveel kritiek, die bakra’s….
Maar ook Nederlandse inboorlingen hebben niet allemaal een voorkeur voor slank. Zeker vroeger niet. Mijn neef Gerard, zelf al niet mager, trouwde indertijd met een vrouw van echt gigantische omvang. Dina heette ze. “Lekker veul wijf vur hetzelfde geld”, zei Gerard steeds.
Ik zou dit niet onthouden hebben, als er niet een anekdote over het stel bestaan had, een dorpsroddel. Dina en Gerard waren n.l. eens betrapt op vóórechtelijk geslachtsverkeer, doordat ze met veel geraas en gekraak door hun voorechtelijke bed waren gezakt.
© 2025 Toon van der AA
