Als kind hield ik er af en toe een vreemde gewoonte op na, een beetje te vergelijken met een tic. Ik had eerst als “aanwensel” zoals men dat bij ons thuis noemde, om voortdurend mijn broek op te trekken al was dat helemaal niet nodig; en later peuterde ik aan mijn neus, nee aan de búitenkant. In een poging om mij van laatstgenoemde lichte zelfbeschadiging af te helpen, zei mijn moeder dat ik de kans liep om t.z.t. met een zwarte neus in de hemel te komen (enneh, wij waren hartstikke blank hè, moet u even weten).

Ik moest hieraan denken toen ik deze week hoorde over de bezwaren die sommige mensen maken tegen het afstaan van weefsel of organen voor transplantatie. Alsof ze dan straks geschonden de hemel binnengaan.

Aanleiding was de zoveelste noodkreet over de radio van een arts of een instantie die harten, longen, nieren, levers enz. nodig heeft om er mensen mee te redden. Daar is in Nederland ondanks allerlei acties nog steeds een schreeuwend gebrek aan, zodat talloze ongelukkigen sterven terwijl ze op de wachtlijst staan.

Tot nu toe is deze column behoorlijk vriendelijk en luchthartig geweest,  maar vandaag heb ik daar geen zin in. Het moet maar eens afgelopen zijn met die nonsens, dat u mismaakt in de kist zou komen te liggen als er huid of organen verwijderd zijn: er wordt streng op toegezien dat u er net zo mooi of net zo lelijk bij ligt als levend, niemand zal een verschil zien. Of met de nonsens, dat ze u eerder een laatste spuitje geven omdat ze het op uw onderdelen gemunt hebben.

Dieper zitten natuurlijk sommige religieuze bezwaren, het geloof dat God het verwijderen van lichaamsdelen verboden heeft. Ik wil graag proberen respect op te brengen voor allerlei godsdienstige opvattingen, maar ik snap niet dat er respect valt op te brengen voor zo’n kortzichtig en inhumaan opperwezen, dat je zou verbieden om iets moois met je lichaam te doen?

Als u niét gelooft in een dergelijke godheid, dan hebt u al helemaal geen goed argument om een medemens niet via een kleine administratieve regeling het leven te redden. En als u dat emotioneel niet aankunt, dan gaat u maar in therapie, of slikt u maar valium — tótdat u een donorcodicil ondertekend hebt.

In België gaat het er beschaafder toe: daar hoef je geen toestemming te geven om donor te zijn, daar bén je gewoon donor als je niet uitdrukkelijk laat noteren dat je het niet wilt. Het gevaar om dat ook in ons land in te voeren zou zijn, dat die verrekte eigenwijze Hollanders misschien massaal gaan weigeren, zodat je uiteindelijk mínder donors zou overhouden dan er nú zijn. Ik stel voor, om dan maar in een beginfase een belastingvoordeel te geven of zoiets, daar komen ze wel op af. Die hele procedure dat je maar bezwaar moet maken lijkt trouwens wel op belastingteruggave: als je er zelf niet over begint, word je geacht akkoord te gaan dat het in de knip van de overheid blijft. En wie spreekt dáár dan schande van?

Verder is het een probleem bij élk systeem, aldus zegt minister Hoogervorst van Volksgezondheid, dat nabestaanden niet altijd toestemming geven. Maar wat is dat dan ook voor een achterlijk idee, dat je familie voor jou als meerderjarige zou kunnen beslissen wat er met je lijk gebeurt? Ikzelf heb daarom op mijn donorkaartje vermeld dat ik geen nabestaanden meer héb, en ik roep u op om datzelfde te doen.

Daarnaast vind ik, dat er bij transplantaties voorrang moet zijn voor mensen die zélf een donorcodicil hebben ingevuld om hun weefsels en organen eventueel ter beschikking te stellen. U hebt een nieuwe lever nodig mevrouw, mijnheer, hebt u een codicil ingevuld? Nee? Jammer, dan komt u op de tweede wachtlijst, en of u dat overleeft, tja dat is maar de vraag.

Dini, Patricia, Menno, Richard, Liesbeth, Najib, alle anderen van Radio Signaal, jullie zijn natuurlijk al bloeddonor, hebben jullie al een donorcodicil voor organen en weefsels? En u, luisteraars, hebt u het? Ga anders als de sodemieter naar www.donorvoorlichting.nl of www.donorregister.nl of bel tegen lokaal tarief 0900 – 8212166 en verricht de gemakkelijkste handeling die er bestaat om een mensenleven te redden.

© 2024 Toon van der AA