“Maar jongen toch…!” , zei mijn moeder steeds als ze niet boos op me was maar wel teleurgesteld. Deze keer was het omdat de huisarts langs had moeten komen en na horen van mijn vage buikpijnklachten op sarcastische wijze wel vijf zware ziektes als mogelijkheid noemde. Ik werd te kijk gezet als hypochonder, als mens met ingebeelde ziekteangst. Durfde ie wel tegen een ventje van zeven! De rest van mijn leven heb ik overigens dagelijks lichte buikpijnen gehouden.
Acht jaar geleden maakten eerste hulp en ambulance geen haast met mij, omdat ze dachten dat ik hyperventileerde. En hyperventileren is in de ogen van veel mensen, naar ik ontdekte ook van deze beroepsmensen, een ingebeelde kwaal, hypochondrie, die je ook niet ernstig moet nemen. Ik bleek uiteindelijk een daverende hartaanval te hebben gekregen, bijna dodelijk.
Een jaar na mijn hartaanval kon mijn huisarts geen oorzaak vinden van mijn heftige buikpijnen en opperde ze, dat ik ze me inbeeldde. Maar aan het einde van het liedje was er sprake van een mankement dat met een operatie verholpen moest worden, gelukkig.
U zult begrijpen, dat ik inmiddels hypochondrisch bang ben om voor een hypochonder te worden aangezien.
Daarin ben ik niet de enige. Want hypochondrie wordt als een behoorlijke schande ervaren. Onmiddellijke statusverlaging is je loon, en je kwaliteiten op diverse levensterreinen worden in twijfel getrokken. Als vrouw ben je hysterisch, als man ben je een mietje. Geen wonder, dat onze hypochondrische medemensen een verborgen bestaan leiden en dat ze bijvoorbeeld geen belangenvereniging hebben opgericht. Als ik me daarin vergis, hypochonders uit het land meldt u dan bij Radio Signaal voor een interview. Tijd voor uw emancipatie!!
En u luisteraars zónder ziekteangst, u vraag ik om u even in te denken dat u zich ziek en ellendig voelt en iedereen zegt dat er niets aan de hand is, dat u zich het verbeeldt. Denk u zich in hoe eenzaam en verraden u zich dan voelt. Zo was het voor mij daar in die eerste hulp met zijn meewarige vriendelijkheid. Misschien kunt u zich ook mijn opluchting indenken, maar ook mijn woede en zelfs mijn wraakgevoelens, toen te elfder ure de ware aard van mijn toestand werd ontdekt — en al onnodig veel onherstelbare schade aan mijn hart was opgetreden.
Maar ook als een ziekte wérkelijk puur is ingebeeld, is er geen enkele reden tot minachting of spot. De patiënt lijdt dan aan een angststoornis, een vervelende psychiatrische aandoening waar zij of hij geen schuld aan heeft. En het gevoel van eenzaamheid en miskenning is net zo groot.
Niet lang na mijn vernedering als kind door onze huisarts werd mijn moeder met ernstige buikklachten in het ziekenhuis opgenomen. Verbeelding, meende de internist van dienst. Een levensgevaarlijke wildgroei, een zogeheten vleesboom, zo bleek later.
Zelf ben ik nu een hypochonder op termijn. Mijn fantasie slaat niet op hol bij pijntjes of ongemakken, integendeel ik ga er altijd vanuit dat ze onschuldig zijn. Maar tegelijk denk ik dat ik te zijner tijd door een ellendige ziekte of een gruwelijk ongeluk aan mijn einde zal komen. “Hij heeft het zelf voorzien”, zullen de nabestaanden dan zeggen, “ja hij was wel een beetje een hypochonder.”
Volgens afspraak nu een door de columnist gekozen stukje muziek, 3 à 5 seconden na laatste woord, op geschikt moment laten wegsterven. Presentatrice, a.u.b. niet áán- maar áfkondigen:
“Dit was een fragment uit de tweede symfonie van de Deense componist Carl Nielsen [uitspreken zoals je het leest], uit het derde deel dat heet ‘Andante malincólico’ oftewel langzaam en melancholiek, somber dus.”
© 2024 Toon van der AA
