Helende handen

Doktoren zijn net vrachtwagenchauffeurs.

Om te beginnen zijn ze allebei nogal gewild bij de dames. Tenminste, zo was het in mijn jonge jaren en heel erg veel is dat volgens mij niet veranderd, behalve dat nu ook vrouwen dat beroep uitoefenen. Vrachtwagenrijders zijn meestal stoere, uit de kluiten gewassen types, die met hun stevige knuisten ettelijke tonnen kostbare lading naar hun bestemming sturen. Daar worden ze niet rijk van, maar het maakt  ze blijkbaar aantrekkelijk. Zelf heb ik het in de liefde een keer afgelegd tegen de concurrentie van een chauffeur op een harmonicabus, dat is toch bijna hetzelfde, nietwaar?

Ook artsen zijn voortdurend onderweg maar dan in hun praktijk, in hun ziekenhuisafdeling of in hun operatiekamer, en ze brengen vaak ettelijke tonnen als kostwinner binnen. Zij besturen recept, scalpel en stethoscoop. Of, zoals in de titel van een doktersroman ooit stond, ze hebben “helende handen”.

De overeenkomst houdt hier niet op. Zelden zul je van vrachtautobestuurders een vlot geschreven brief, een beleidsnotitie of een gedichtje onder ogen krijgen; een onleesbaar kladje voor een collega of een monteur zal zo ongeveer het maximum zijn. Evenzo die andere halfgod de arts. Deze heeft geen tijd om te schrijven en voorzover dat wel gebeurt is dat in potjeslatijn en gogenjargon. Én: in een totaal onleesbaar handschrift.

Hiér houdt de overeenkomst wél op. Want terwijl onze ridder van de weg geen slachtoffers maakt door zijn beperkte taalvaardigheid en zijn slechte handschrift, vallen er door onleesbare recepten talloze doden. Ik heb dat nergens bewezen en berekend gezien, maar ik ben er diep van overtuigd dat met grote regelmaat fataal verkeerde medicijnen in fataal verkeerde dosis aan ons patiënten verstrekt worden. U weet zelf, hoe geregeld je bij de apotheek wordt geholpen door een nieuwe medewerkster, die nauwelijks raad weet met een doktersvoorschrift; en zo iemand zou de spijkercode op een doktersrecept moeten kunnen ontcijferen? Ga toch rijen!

Vrachtautochauffeurs komen veelvuldig in het nieuws, doordat ze na onverantwoord lang doorrijden achter het stuur in slaap vallen en zo een ongeluk veroorzaken. Artsen, althans die in ziekenhuizen, kwamen onlangs weer eens in het nieuws, doordat uit onderzoek blijkt dat ze ook dit jaar weer onverantwoord lang doorwerken en in oververmoeide staat verkeerde benen afzagen, te diep doorsnijden of gereedschap in een patiënt achterlaten. Dat kwijtgemaakte ijzerwerk wordt dan opgespoord met een metaaldetector, of in het Zuiden des lands via de heilige Antonius, die over verloren voorwerpen gaat en naar wie wijselijk hele ziekenhuizen zijn vernoemd. Maar stel je eens de minder opvallende doch fatale fouten voor van slaperige arts-assistenten, waarbij een natuurlijke dood geregistreerd wordt, zogenaamd bij normaal medisch risico. Ik heb dat nergens bewezen en berekend gezien, maar ik ben er diep van overtuigd dat dit met grote regelmaat voorkomt.

In onze bezetenheid met productieaantallen, nieuwe technieken en onmiddellijke resultaten jagen we mensen op tot onmogelijke prestaties en onmogelijke werkweken. En we laten toe, dat vrachtautochauffeurs en arts-assistenten door hun bazen geïntimideerd worden tot bek houden en doorwerken. Zo durven ze hun verhaal niet te doen voor de pers, of alleen anoniem geïnterviewd, van achteren gefilmd en met vervormde stem. Alsof zíj de misdadigers zijn.

Allerlei autoriteiten mogen beweren dat het aantal ongelukken statistisch laag is, maar ik geloof niet in hun registratie. En ik voel me niet helemaal veilig onder die helende handen, ik bedoel, onder die trillende handen.


© 2024 Toon van der AA