Een goede vriendin van me laat binnenkort haar borsten verkleinen. Zij heeft last van zogeheten ‘mammae pendulae’ oftewel hangtieten: ze zijn veel te groot en zwaar. Dit gewicht trekt haar voorover en bezorgt haar zo een kromme, pijnlijke rug. Een serieus probleem dat ze deelt met veel andere vrouwen.

Hoewel de verkleiningsoperatie duidelijk medisch is en dus ook gewoon door het ziekenfonds betaald wordt, heeft ze me toch gevraagd om anoniem te mogen blijven en wil ze ook niet geïnterviewd worden. Daarom wilde ik net doen alsof ze een man was, maar dat leek me bij nader inzien niet zo geloofwaardig. Sorry Marie, ik heb het geprobeerd maar het is me niet gelukt.

Plastische ingrepen zijn nog steeds een  beetje een taboe, zelfs als ze medisch noodzakelijk zijn. Of het moet het bijwerken van verschrikkelijke verwondingen betreffen,  dan vindt iedereen het uitstekend om er iets aan te laten doen.

Zijn dus daarmee alle andere ingrepen een luxe? Nee, want iemand kan psychisch lijden onder haar of zijn onvolmaakte uiterlijk, ook al is dat een subjectief iets. Borstomvang staat daarbij naar mijn weten vér op de eerste plaats, bij vrouwen dan dus hè. Van mannen heb ik wél eens gehoord over penisvergroting, nooit over –verkléining, bijvoorbeeld wanneer ie veel te krap in de broek zit, of wanneer ie als een loden last tussen de benen bungelt.

Een spectaculair voorbeeld van verregaand plastisch ingrijpen is natuurlijk de geslachtsoperatie, in de meeste gevallen van biologisch man naar biologisch vrouw. Vroeger ging je daarvoor op eigen kosten naar Thailand of Tanger, en bij bij dat laatste hoorde de anekdote dat op je nieuwe schaamlippen “Made in Morocco” werd getatoeëerd. Tegenwoordig zit het eenvoudig in je ziektekostenpakket. Waarschijnlijk is dit trouwens ook goedkoper dan mensen hun ombouw moeilijk te maken, want dat leidt tot veel ziekteverzuim, arbeidsongeschiktheid, psychiatrische behandeling en politiealarm.

In de nabije toekomst staan ons ook operaties te wachten om iemand te helpen die lijdt onder “dysmorfobie”. Die dysmorfobie dat is het waanidee dat een bepaald uiterlijk lichaamskenmerk helemaal niet deugt. In de extreme vorm ervaart men een lichaamsdeel als niet van zichzelf, als een ongewenste indringer. Men wil dan amputatie van bijvoorbeeld een arm of been. Ergens in Engeland schijnt dat na een strenge toelatingsprocedure wel eens door medici gedaan te worden.

Minder bekend maar mogelijk reëler is de wens om er een lichaamsdeel bíj te krijgen. Zo gaat het verhaal over de arts die overwoog om patiënten kunstvleugels te geven, niet om mee te vliegen maar om engeltje mee te spelen. En ik verwacht binnen vijfentwintig jaar de menselijke staart in het ziekenfondspakket.

Intussen wens ik vrouwen met grote hangtieten alle sterkte en een goede oplossing, bijvoorbeeld met geïmplanteerd balonnengas dat de boel een beetje optilt. Marie, maar er wat moois van!

Michiel, de muziek:

van de plaat Fêtes Classiques SPOOR 9, Camille Saint-Saens; dat duurt 7’11 maar daar moet je niet intrappen.

Wouter, aanbevolen afkondiging:

“We hoorden zojuist een stukje van het Bacchanaal, dat is een fors feestje, van Samson en Delila van de Franse componist Camille Saint-Saëns (kamiéje sèènt sôôs ] , die leefde van 1835 tot 1921. In het bijbelverhaal wordt Samson verleid door Delila, en daar zullen vast wel puike borsten aan te pas gekomen zijn. “

© 2024 Toon van der AA