De strijkstok

Zelf vond ik het een beetje gênant, dat we pas diep in de buidel tastten voor Haïti dankzij uitgebreid tv-amusement met bekende Nederlanders; en dat die gulle giften zo ontzettend openbaar moesten zijn.

Maar zoiets is natuurlijk een rare reden om een bijdrage te weigeren. Toch schijnen sommige mensen dat te hebben gedaan. Maar wat let hen, om straks als die hele nationale opwinding voorbij is maar de nood nog niet, om dan alsnog de flappen te trekken.

Een ander argument om niets te geven komt veel vaker voor en is ook veel ouder, namelijk dat al dat geld toch maar aan de strijkstok blijft hangen van onbetrouwbare filantropische organisaties, corrupte plaatselijke beambten, enz. Ze kopen er maar gouden bedden van, heet het dan.

Als u in uw omgeving zo iemand hebt die dat zegt, dan zou u het volgende kunnen antwoorden.

Om te beginnen is dat met dat gouden bed voor een Afrikaanse dictator al zo’n 40, 50 jaar geleden en het is uiteindelijk niet eens doorgegaan ook. Maar vraag vooral, of deze persoon echte áánwijzingen heeft dat het meeste donatiegeld verduisterd wordt. In welke krant staan er cijfers, voor welke omroep heeft iemand iets echt voorgerekend?

Of heeft onze criticaster anders op internet even gezocht onder de woorden Filantropie, Corruptie, Strijkstok of iets dergelijks, of was dat ook teveel moeite?

Aanwijzingen dat het meeste geld wél goed terechtkomt zien en horen we echter elke dag. Of wou je beweren dat die geïnterviewde organisatoren allemaal staan te liegen? Zoals de waard is, vertrouwt ie zijn gasten….

Als je dan geen aanwijzingen hebt voor het één of voor het ander, dan kun je er nog wel een kansberekening op loslaten. Als de meeste mensen in de meeste omstandigheden geneigd zijn tot stelen, ja dan is de kans groot dat ook het meeste hulpgeld verdwijnt. Maar die neiging tot stelen zou je dan ook moeten merken met je eigen dagelijkse aankopen bij bakker, slager en supermarkt, daar zou je dan met grote regelmaat geflest en gerold moeten worden.

We vragen onze weigeraar natuurlijk of hij of zij zélf donatiegeld achterover zou drukken. Het antwoord is waarschijnlijk “nee”, maar dát betekent dan weer dat die zij of hij een beter mens is dan het wereldgemiddelde, en hoe groot is dié kans nou…?

Behalve met de strijkstok komt men nog met andere argumenten om niet te geven. Het is een druppel op een gloeiende plaat, horen we bijvoorbeeld, slechts een deel van het leed kan gelenigd worden. De logica daarvan is, dat je omdat je niet álle problemen kunt verhelpen er dan maar geen enkele verhelpt, dus dat je eigenlijk net zo goed de hele gezondheidszorg kunt afschaffen, om maar iets te noemen.

Vergelijkbaar hiermee is het argument, dat er over de hele wereld veel leed is, en waarom zou je dan juist Haïti helpen en de rest niet. Dus dat je een drenkeling maar moet laten verzuipen omdat ergens anders vast ook wel iemand in het water is gevallen.

Of, we kunnen nú wel helpen maar later wordt het weer nét zo’n rotzooi. Helaas in veel gevallen een juiste bewering, maar wat kunnen de gewone mensen, waaronder kinderen, wat kunnen gewone slachtoffers van rampen en dictators daaraan doen? En je kunt ze nú wel een káns geven.

En als al die bezwaren nu eens voor een deel op waarheid zouden berusten en er inderdaad heel wat geld aan allerlei strijkstokken blijft hangen? Dan nóg kun je zeggen, dat het deel dat wél goed aankomt voor veel mensen een positief effect heeft; het is alleen een grotere investering dan je idealiter zou willen.

Nee, ik zie maar twee logische redenen om niet aan goede doelen te geven. De eerste, dat je zelf straatarm bent en niets kunt missen. De tweede, dat je een doodgewone egoïst ben. Nou, zeg dat dan ook!

Muziek

CD “Some Enchanted Evening”:  SPOOR 1, Johan Halvorsen, Binnenkomst der bojaren. duurt 5’26”, dus draai gerust weg

Aanbevolen afkondiging

(naar wens van achteren af per zin inkorten):

“We hoorden zojuist een stukje van de Noorse componist Johan Halvorsen [ gewoon zo uitspreken] , die leefde van 1864 tot 1935.

Het is voor harmonie-orkest bewerkt door Theo de Rooy, dus er komt geen enkel strijkinstrument meer aan te pas zodat niemand kan zeggen dat er iets aan de stok is blijven hangen.

De titel luidt “De binnenkomst van de bojaren”; bojaren waren Russische edelen van lang geleden en die waren wel weer behoorlijk corrupt.

Het uitvoerende orkest was de Rooms-Katholieke Gildenbondsharmonie uit Boxtel in Brabant.”


© 2024 Toon van der AA