Hoeveel kleine subzendgemachtigden zoals Radio Signaal actief zijn onder de vleugels van de onvolprezen stadsradio Salto weet ik niet, het zijn er heel wat, en hoeveel daarvan ook een column in hun programma hebben weet ik ook niet. Maar ik wed, dat de meeste van die columnisten dankbaar gebruik zullen maken van het interne memo van de Salto-leiding over de komende Mexicaanse of varkensgriep. Men kondigt in dat memo wat knullig klinkende voorzorgsmaatregelen aan, waarbij ook een komische term valt als “handzeep”, want stel je voor dat wij er ons achterwerk mee zouden wassen! Ook wordt ons bijvoorbeeld gevraagd om te hoesten en te niezen in een zakdoekje, of met de hand voor de mond, en met afgewend gezicht. Allemaal dingen die ik zelf altijd al doe en ook van mijn medemensen verlang, al trekken velen zich daar weinig van aan.

Een praktische maatregel die ik miste, en volgens mij nog wel de meest effectieve, is de aanschaf van een groot aantal zogeheten ‘plopkapjes’ , dat zijn die schuimplastic dikke hoesjes die over microfoons worden geschoven, oorspronkelijk voor een beter geluid.

Ik heb ooit gewerkt in een audiobedrijf waar we verhuurde microfoons terugkregen om schoon te maken, en gadverdamme nog aan toe! Tonnen spuug natuurlijk, maar ook halve haringkramen, vele producten van het vetloket en tal van onidentificeerbare druipende objecten. En wij hier, wij zitten elke donderdagmorgen met onze lippen vlak tegen die lulknuppels aan…. Dus beste Salto, verschoon en vervang die plopkapjes veelvuldig alsjeblieft, ook ná de griep graag, of zorg dat we elk een eigen exemplaar krijgen. Totdat het zover is, dragen onze presentatrices Dini, Liesbeth en Nynke uiteraard een boerka ter bescherming, en dragen de mannen een bord voor hun kop.

Dit was dus allemaal gein en kritiek zoals andere columnisten die ten beste zullen geven. Ik doe daar niét aan mee, want ik prijs het verstandige beleid van de Salto-leiding, die in haar memo gewoon zegt dat zij wil dat we “bij onderbezetting als organisatie operationeel kunnen blijven”. Geen gejeremieer dus over een gevaarlijke pandemie, over vele slachtoffers of over massaal menselijk lijden, waarvan autoriteiten nogal eens beschuldigd worden. En ten onrechte volgens mij. Want zeker de laatste tijd maken verantwoordelijke personen volkomen duidelijk, dat de Mexicaanse varkensgriep minder een direct risico vormt voor onze uiteindelijke gezondheid dan voor onze economie en onze openbare diensten. Immers als het blauw op straat helemaal verbleekt, als de stoplichten minder worden gecontroleerd en als de operatiekamers op halve kracht draaien, kijk, dan zouden u en ik wel eens índirect het slachtoffer kunnen worden van die griep, ook al hoesten we totaal niet (meer).

De autoriteiten zijn nog wél wat schijnheilig over hun plannen tot preventieve inenting. Daarbij noemen ze vooral groepen met verhoogd risico, zoals zieken en kinderen en ouderen — hoewel ouwe knarren als ik misschien immuun zijn doordat we als kind een vergelijkbare griep onder de leden hebben gehad.

Echter, onze autoriteiten geven maar met moeite toe dat ook zijzelf, of een aantal onder hen, gevaccineerd moeten worden. Allerlei mensen in openbaar bestuur en openbare diensten, zeker in de gezondheidszorg, die moeten namelijk op hun post kunnen blijven want anders lopen de hulpverlening en de veiligheid in het honderd, wees daar nou eerlijk over en geef ze die prik. En misschien moeten ook wel sociaal en cultureel zeldzame mensen die we geen moment uit het nieuws willen missen, zoals het koninklijke huis, Geert Wilders of  Albert Verlinde, van elk van die hebben we er immers maar één, gelukkig maar als u het mij  vraagt, misschien moeten die ook allemaal maar een spuitje krijgen.

Muziek:

Van de plaat Enrique Granados SPOOR 5: Andante quasi Allegretto. Duurt 4’30”, dus draai gerust eerder weg

Aanbevolen afkondigingstekst:

“Omdat we voor die griep geen geschikte Mexicaanse componist konden vinden, laat staan een geschikt varken, en omdat de Spaanse Griep ooit ook heel bekend is geweest, draaiden we zojuist nummertje Vijf van de Twaalf Spaanse dansen van Enrique Granádos [ uitspreken: enriéke granádos, met de g zoals in het Frans/Engels/Duits garçon/good/ganz ] , die leefde van 1867 tot 1916, ja hoor in Spanje.”

© 2024 Toon van der AA