Vandaag een week geleden kreeg het APCP in de persoon van Dini Glas een eervolle vermelding. Het betrof het project Crisiskaart, dat in een wedstrijd die was uitgeschreven door een Rotterdams informatie- en begeleidingsbureau tot een van de beste vier inzenders was uitgeroepen.

U weet nog wel wat een crisiskaart is: een soort pasje voor mensen met psychische problemen, voor het geval je op straat of in het café of waar dan ook zó in de knoei raakt, dat je niet goed meer kunt uitleggen wat er moet gebeuren. In de meeste gevallen is het ook een lijstje afspraken met hulpverleners wat ze moeten doen.

In mijn jonge jaren zou een crisiskaart in zekere zin overbodig zijn geweest. Mensen die psychisch moeilijk in elkaar zaten, ach die hadden allemaal wel buren of familie die ongeveer wisten wat er aan de hand was, of anders wel kroegmaatjes, dus helemaal het verkeerde medicijn krijgen of ten onrechte met claustrofobie toch opgesloten worden, dat soort dingen gebeurde niet zo gauw. Aan de andere kant trok de officiële psychiatrie zich in die tijd van jouw eigen wensen geen moer aan, dus een kaartje met afspraken zou niet overbodig zijn geweest.

Vermoedelijk zouden wij het idee van een crisiskaart toch hebben afgewezen, en wel omdat daarin allerlei gegevens in kunnen staan die wij te intiem vonden: over je medische en psychologische achtergrond, inclusief de medicijnen die je slikt en de hulpverleners die je bezoekt, en dergelijke. Je hangt je vuile was niet buiten, was ons devies. Ik vraag mij af, of dat vandaag de dag misschien ook geldt voor veel van onze allochtone landgenoten, en of er daarom in Amsterdam zo weinig crisiskaart-houders rondlopen die niet van de Batavieren afstammen. Kunt u me dat eens laten weten, beste gekleurde stadgenoten?

Afgezien daarvan, er zijn zowiezo te weinig mensen die een crisiskaart op zak hebben. Terwijl je best op een goede manier je gebruiksaanwijzing kunt opschrijven voor het geval je met de mond vol tanden komt te staan. Veel mensen met ervaring daarmee vertellen, dat de kans op een crisis daardoor juist kleiner wordt, of dat de afwikkeling van zo’n noodgeval veel soepeler verloopt, zodat de opname korter en minder pijnlijk is geweest dan zónder die kleine gebruiksaanwijzing.

Als je het zo bekijkt, is de crisiskaart een middel om de geestelijke gezondheidszorg efficiënter en goedkoper te maken. Het is dan ook treurig, dat de subsidie voor de Amsterdamse kaart drastisch verminderd dreigt te worden.

Het was voor Dini Glas waarschijnlijk wat moeilijk, om zelf voor deze zender een pleidooi te houden voor meer geld voor haar werk. Lijkt een beetje op misbruik van mijn positie als presentatrice, zal ze gedacht hebben. Daarom doet deze columnist het maar en roep ík iedereen op, om te bevorderen dat die subsidie blijft komen, dat de crisiskaart in de ziektekostenverzekering komt, of in de uitvoering van de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning WMO, of  wat dan ook. Anders moeten we als APCP nog sponsoring gaan zoeken bij een drankfabrikant, of bij een oliesjeik, of bij een sekte. En wie weet tot wat voor crisissen dát weer kan leiden.

© 2024 Toon van der AA