Een tijdlang heb ik ingeschreven gestaan bij een contactbureau voor psychiatrische lotgenoten, om een vrijvriendin te vinden. Daarbij gaf je ook een aantal van je persoonlijke gegevens door, zoals uiteraard geslacht en ook leeftijd, woonplaats, voorkeuren en zo, en in dit geval ook letterlijk je maten en gewichten. En het viel mij op, dat de dames die op mij reageerden, dat die zonder uitzondering voor hun lengte behoorlijk zwaar waren, ongezond zwaar. Dat vond ik wel heel toevallig, tot ik zag dat ze allemaal medicijnen slikten, tegen depressies, psychoses, manieën enzovoorts. En die pillen hebben bijna allemaal bijwerkingen, waaronder dik worden.

Een aantal jaren eerder , begin jaren ’70, was ik een tijdje opgenomen in een psychiatrische inrichting. En daar was ik het voorwerp van veel jaloezie, omdat ik geen medicijnen hoefde te gebruiken en daardoor vrolijk aan seks kon blijven doen. Alle anderen op de afdeling waren volkomen impotent, als bijwerking van hun medicijnen.

Eén van de patiënten, Eddy, maakte van de nood een deugd, tenminste tijdens weekeindverlof. Hij slikte dan de pillen die ie had meegekregen niét, maar verkocht ze hier in Amsterdam aan buitenlandse toeristen. Dit met het praatje dat ze er een leuke trip van zouden maken. De naïeve toerist was dan een dagje impotent en Eddy had weer geld om hasj te kopen.

In de loop der jaren heb ik verder een paar keer van die moderne antidepressiva geprobeerd,  zoals het bekende Prozac. En telkens kreeg ik de volle laag. Ik werd niet impotent maar anorgastisch. Anorgastisch betekent, dat je wel seksueel verlangen en opwinding krijgt maar geen climax, populair gezegd zo geil als een aap maar niet kunnen klaarkomen. En deze bijwerking treedt onmiddellijk op, terwijl de hóófdwerking waarvan je het moet hebben pas komt na zo’n zes weken.  Ik was eerlijk gezegd elke keer stiekem blij dat die hoofdwerking bij mij niet gebeurde, zodat ik kon stoppen zonder gezeur van artsen en anderen dat ik moest doorgaan met die rotpillen. Die dingen hebben veel mensen geholpen hoor, maar toch, wat een duivelse uitvinding.

Andere bijwerkingen die mijn psychiatrische lotgenoten ondergingen dat waren misselijkheid, droge mond, sufheid, vermoeidheid, bewegingsproblemen en dergelijke.  Dat soort bijwerkingen vind je ook wel bij medicatie voor lichamelijke kwalen en dat is net zo goed zwaar kloten. Er bestaan ook wel wat medicijnen tegen bijwerkingen hoor, laat ik genuanceerd blijven. Maar aan de antiseksuele kwelling is nog niets aan gedaan of op gevonden en die komt bij mijn weten vooral voor in de psychiatrie.

Ik roep daarom op tot opstand. Cliëntenraden en andere belangenbehartigers, eis van je directies en verzekeraars dat ze op zoek gaan naar menslievender pillen. Eis van behandelaars dat ze zelf eens een weekje zo’n kreng slikken. Uit je gerechtvaardigde woede in forse acties.  Slik desnoods die pil, maar slik niet deze misstand!

Muziek voor Michiel: 

Van de CD ‘ Romantic Piano Concertos’ SPOOR 6, Rachmaninov

Duurt 11’37” daarom in overleg wegdraaien (en alsjeblieft: rustig wegdraaien i.p.v. afkappen)

Vrij zachte en kalme muziek, dus wat volume kan geen kwaad.

Mogelijke tekst voor Jeannine:

“Dat was het begin van het beroemde tweede pianoconcert van de Russische componist Sergeï Rachmáninof [de g zoals in het Engelse good of  het Franse garçon], die leefde van 1873 tot 1943. De goede man was nogal depressief, dus had wel wat van die impotent makende medicijnen kunnen gebruiken.”

© 2024 Toon van der AA